Αρχές Μαΐου βρέθηκα στην Κύπρο για την έκθεση μου.
Περιπλανήθηκα λίγο στην καινούργια (αλλά και την παλαιά ) Λευκωσία. Όσο το επέτρεπε η ζέστη και οι υποχρεώσεις.
Εντύπωση μου έκαναν οι πειθαρχημένοι και εργατικοί κάτοικοί της που δεν το βάζουν κάτω , τα φοινικόδεντρα πλάι στα γυάλινα κτίρια και το ότι στους δρόμους της δεν κυκλοφορούν καθόλου παιδάκια.
Το πιο συγκινητικό πράγμα που θυμάμαι από τη σύντομη παραμονή μου στο νησί είναι ο διάλογος ανάμεσα σε δύο καθαρίστριες στο ξενοδοχείο που έμενα. Η μία μιλούσε μ’ αναφιλητά, για κάτι άγνωστο σε μένα, και η άλλη την παρηγορούσε λέγοντας της: “Mην κλαίεις”. Ήταν σαν να ράγισε ξαφνικά όλη αυτή η αίσθηση του καινούργιου και του τακτοποιημένου που αποπνέει αυτή η πόλη. Σαν ν’ ακούστηκε ξαφνικά ο βουβός πόνος του παρελθόντος κάτω από μια κατά τ’ άλλα σύγχρονη φιλήσυχη πόλη με γυάλινα κτήρια και άδειες λεωφόρους. Το έχουν αυτό οι πόλεις που έχουν “πονέσει”, οχυρώνονται πίσω απ μια ολοκαίνουργια εικόνα χωρίς ρωγμές. Ίσως αυτός είναι ένας τρόπος να ξεχάσουν όσο χρειάζεται για να πάνε παραπέρα.