Φυλάω τις παλιές BABEΛ μου ως κόρη οφθαλμού , ως κάτι πολύτιμο κι ας μην είναι .
Ίσως μια μέρα οι γιοι μου , φανατικοί του Ντόναλντ Ντακ προς το παρόν , να τις ανακαλύψουν ως κειμήλια του προηγούμενου αιώνα , του χάρτινου . Σε μια εποχή όπου βασιλεύει η κορεκτίλα , η φασαρία που κάνουν οι “δικαιωματιστές” , και ο , συχνά ψεύτικος , υπερβάλλων ζήλος τους γύρω από τα διάφορα “ευαίσθητα” θέματα , οι “Sales Blagues / Αγριες πλάκες” του Philippe Vuillemin μοιάζουν σαν να έρχονται πραγματικά από έναν άλλο, πονηρό και αθυρόστομο , πλανήτη.
Υπάρχει γνήσιος ανεξέλεγκτος θυμός , υπάρχει αυτό που λέμε χυδαιότητα και μπόλικο γκροτέσκο μέσα σ’ αυτά τα πληθωρικά καρεδάκια , με τις ακουαρέλες , τα μελάνια που ξεχειλίζουν. Φιγούρες παραδόξως ανατολίτικα εξπρεσιονιστικές , που θυμίζουν αυτές του δικού μας Τάσου Ματζαβίνου με τις πρησμένες μύτες τους σαν μελιτζάνες . Οι πρωταγωνιστές του Vuillemin , είναι “αποβράσματα” της δυτικής κοινωνίας – αυτοί που ξέβρασε ο λεγόμενος , κακώς εννοούμενος και βιαίως διογκούμενος , “εκσυγχρονισμός” και που συνεχίζουν να υπάρχουν στο περιθώριο του- γίνονται χυδαίοι για να επιβιώσουν , επιδίδονται στη σκατολογία, αφήνουν τα γεννητικά τους όργανα εκτεθειμένα από βαρεμάρα, γίνονται συχνά το ίδιο σκληροί και ρατσιστές με τις πολιτικές που τους δημιούργησαν. Είναι ο πάτος και ο βούρκος.
Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι “σκατάνθρωποι” στις μέρες μας , όπου όλοι έχουν από ένα smart phone στα χέρια . Αυτό είναι πολύ υποθετικό. Ο “βούρκος” όμως των πρωταγωνιστών του Γάλλου κομίστα δεν έχει καμία σχέση με τους τόνους τζάμπα επιθετικής οργής και χυδαιότητας που συναντάμε στις μέρες μας , ένθεν κακείθεν του διαδικτύου. Είναι γνήσιος και αθώος ,παραδόξως, μέσα στην παθητικότητα του . Όλοι έχουν παραδοθεί εξ αρχής μέσα σ’ αυτή την άθλια ζωή , την έχουν σχεδόν αποδεχτεί και μέσα σ’ αυτή πορεύονται σαν υπνωτισμένοι. Είναι όλοι τους σοβαροί κι ας γελάμε εμείς μαζί τους. Ο Vuillemin ο δημιουργός τους , σαν στοργικός μαριονετίστας , όμως , συμμετέχει σχεδόν σωματικά στην ηττημένη καθημερινότητα τους και δεν τους αντιμετωπίζει , ως καρικατούρες, αφ’ υψηλού, αλλά ως ανθρώπους με σάρκα και οστά (και εκκρίσεις) . Κι αυτό τους καθιστά , αυτόματα , τρωτούς και γι αυτό συμπαθείς στα μάτια μας.