Ζέστη και γκρι ουρανός , σκόνη απ την Αφρική . Σου κόβεται η ανάσα . Οι 40 και άνω βαθμοί κελσίου σε αποθαρρύνουν τόσο πολύ που κάθεσαι ακίνητος , σαν κέρινο ομοίωμα της μαντάμ Τισό . Ψάχνω τα ατού της ακινησίας και προσπαθώ να τα χαίρομαι , εντούτοις αποφασίζω να κάνω και κάτι άλλο : βάζω στο αθόρυβο τον ανεμιστήρα και ξεφυλλίζω με απόλαυση αυτό το παλιό ημερολόγιο της Ανωνύμου Γενικής Εταιρίας Τσιμέντων (ΑΓΕΤ) Ηρακλής , του έτους 1967. Δροσίζομαι ξαφνικά βλέποντας τις τόσο ευαίσθητες ακουαρέλες (ίσως και γκουας ) του ζωγράφου Γιάννη Μιγάδη (1926–2017) φτιαγμένες ,μάλλον in situ , σε κάποιο ταξίδι του στα Επτάνησα . Βρίσκομαι ξαφνικά, μίλια μακριά από την ανέμπνευστη χιπστερικη απεικόνιση της σύγχρονης Ελλάδας που υφιστάμεθα στα διάφορα μέσα και στα ιλουστρασιόν περιοδικά. Εδώ είναι η εξαιρετικά χαριτωμένη αλλά και οξεία ματιά του ζωγράφου που οργανώνει και τακτοποιεί απ την αρχή το αυτοσχέδιο τοπίο και τους ανθρώπους του . Ματιά που αποβάλλει τα περιττά. Παρόμοιο σύμπαν με αυτό του Τσαρούχη, η ευχάριστη όψη του λαϊκού, παρόμοιοι διάφανοι ουρανοί με μια χρυσή απόχρωση στο σημείο του ορίζοντα, με μια όμως ακόμη πιο χρωματιστή διάθεση εδώ: τα σπίτια είναι ώχρα, πορτοκαλί με πράσινες πόρτες και μοβ σκιές . Η σκηνογραφική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι εμφανής η σπουδή και η μακροχρόνια ενασχόληση του Μιγάδη με τη σκηνογραφία. Πολλές εικόνες του μοιάζουν με έναρξη κάποιας θεατρικής παράστασης. Τέλος σημειώνω ότι μιλάμε για άλλο ένα ετήσιο ημερολόγιο μιας εταιρίας Τσιμέντων. Εικόνες υψηλής αισθητικής ειδικά φτιαγμένες γι αυτόν το σκοπό από τους πιο γνωστούς έλληνες ζωγράφους, έμπαιναν μαζικά σε ανυποψίαστα ελληνικά σπίτια κάθε χρόνο απ το 1956 έως και το 2009.