Βλέποντας το αφιέρωμα στους ΦΑΤΜΕ στο Ertflix συνειδητοποίησα ακόμα πιο πολύ γιατί είναι ένα απ’ τα (λίγα) αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα. Οι εποχές γενικά ήταν ρόδινες (κι ας έκρυβαν τη σαπίλα που μετά βγήκε στην επιφάνεια), και σίγουρα ήταν η σωστή στιγμή για ν’ αρχίσει να στήνεται μια τέτοια μπάντα. Η δουλειά του Νίκου Πορτοκάλογλου και της παρέας του είναι ένα ημερολόγιο της Αθήνας και της Ελλάδας του ’80. Δεν θα αναφέρω πράγματα του τύπου “εκπρόσωποι της γενιάς τους” κλπ. γιατί θα πνιγούμε μέσα σε σάλτσες συναισθηματισμού . Θα αναφέρω ωστόσο τα εξής: οι Φατμέ αποτύπωναν με ειλικρίνεια όσα ζούσαν και κυρίως ένιωθαν οι νέοι της εποχής τους. Ο μόνος τραγουδοποιός, απ’ τους περίπου συνομηλίκους μου, που μπορεί να το κατόρθωσε αυτό μετά απ’ αυτούς είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς. Άρα λοιπόν το συγκρότημα αυτό ήταν , πάνω απ’ όλα, ένα ‘ρεαλιστικό’ συγκρότημα. Πρώτον υπάρχει σε όλη τη δουλειά τους μια ανάγκη για περισσότερο φως , κάθε δίσκος είναι μια σταδιακή πορεία προς αυτό. Δεν υπάρχει ναρκισσιστική darkίλα (ίσως μόνο λίγο στον πρώτο δίσκο, κι εκεί πάλι όμως με μια τάση φυγής απ’ αυτήν) . Δεύτερον είχαν απ’ την αρχή ένα ακπομπλεξάριστο αίτημα για μια νέα Ελληνικότητα, με τρόπο φυσικό όμως , δροσερό και νεανικό, μακριά απ’ τις λόγιες υπερβολές των Νέο-Ορθοδόξων. Τρίτον στους στίχους του, πολύ νεαρού τότε, Πορτοκάλογλου θα διακρίνεις ωριμότητα , σπάνια για ροκ νεολαίο της εποχής. Δεν υπάρχει η γνωστή παρατεταμένη εφηβεία που καλλιεργούν με επιμέλεια τα εγχώρια ροκ συγκροτήματα. Εδώ υπάρχει “ανάληψη της ευθύνης της δικής σου αλλαγής” και μάλιστα από την πολύ νεαρή ηλικία: δεν φταίνε πιά οι γονείς σου, οι φίλοι σου, τα αφεντικά και οι κομματικοί καθοδηγητές. Εσύ αναλαμβάνεις το βάρος της ύπαρξής σου. Γι’ αυτό και δεν βλέπεις πουθενά στην πορεία τους, εύκολα αριστερά τσιτάτα κι ανταρσίες. Τέταρτον όλες οι αγάπες τους είναι εκεί, σαν κορίτσια όμορφα, διαφορετικά μεταξύ τους : εδώ θα βρεις τα καλύτερα στοιχεία , απ’ τη μία : της αγγλικής μετά Punk/ New Wave σκηνής ( The Police, U2 , Gang of Four, The Cure και των Αμερικάνων Television και Talking Heads) τις αιχμηρές κιθάρες, το βαρύ κι ασήκωτο μπάσο (ο Δημήτρης Καλαντζής στους 2 πρώτους δίσκους παίζει παπάδες και σίγουρα ο ήχος των πρώιμων Φατμέ επηρέασε πολύ το συγκρότημα Τρύπες ) , αλλά κι απ’ την άλλη και του Άκη Πάνου και του ήχου της Πλατείας Ομονοίας ( απ’ το ΡΙΣΚΟ και μετά). Η καλή μουσική είναι παντού , και η παραδοχή της αγάπης σου για πράγματα ετερόκλητα, τους δίνει μια δύναμη που στο τέλος τα τοποθετεί ισάξια το ένα δίπλα στο άλλο και όλα μαζί μετά συγκροτούν ένα ενιαίο σώμα. Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους , αλλά και για άλλους ακόμα, αγαπάω τους ΦΑΤΜΕ κι ας τους μισεί το ροκ ,δήθεν ανέμελο, κατεστημένο.