Βλέπω τα γυράδικα από μακριά, εικόνα γιορτινή μες το σκοτάδι.
Πλησιάζω. Στο μπλε-φυστικί μαγαζί , το ξανθό κεφάλι της πωλήτριας
κινείται νευρικά, προς όλες τις κατευθύνσεις. Το αφεντικό , ένας καθιστός
κρεάτινος όγκος , επιβλέπει: τη ξανθιά-τα κρέατα- τους πελάτες.
Πιο πίσω, στη σούβλα, ένας κάθετος κρεάτινος όγκος , υποβλητικά φωτισμένος,
ξεροψήνεται, γυρνώντας αργά, ασταμάτητα, σχεδόν τελετουργικά, μπροστά στα γουρλωμένα μάτια
των πεινασμένων της πόλης.
Είναι φορές που η γιορτή (και η λαιμαργία) μας κάνει να ξεχνάμε τη φρικτή πλευρά των πραγμάτων.