Τι σημαίνει για μένα Σπίτι

Η ζωή μας όλη εκτυλίσσεται κυρίως σε τέσσερις τοίχους. Είναι τα σπίτια που αφήνουμε και αυτά που στο μέλλον θα κατοικίσουμε. Ακόμη κι αν πρόκειται για προσωρινή κατοικία , η ζωή που θα ζήσουμε εκεί μέσα , οι χαρές, οι λύπες, τα φαγητά που θα μαγειρευτούν και οι μουσικές που θ ακουστούν, μετατρέπουν το διαμέρισμα, τα δωμάτια , τα έπιπλα από κάτι ασαφές και γενικό , σε κάτι συγκεκριμένο, που έχει τα δικά μας χαρακτηριστικά. Ο βιωμένος χώρος, επομένως, είναι αυτός που στο τέλος κυριαρχεί. Το αν θα επικρατήσει η θαλπωρή ή η ψυχρότητα , αυτό το ορίζουμε εμείς και ο τρόπος μας , είτε ζούμε σε έπαυλη είτε σε καλύβα.

Λίγα λόγια για το έργο μου «Δυο Σπίτια»

Δυσκολεύομαι να μιλήσω μπροστά σ’ ένα έργο μου, κι ακόμα πιο πολύ όταν πρέπει να γράψω τις σκέψεις μου γι αυτό. Προτιμώ να μιλήσω για το πως «κτίστηκε» σιγά σιγά. Ξεκινάω πάντα συγκεντρώνοντας το υλικό μου, ποτέ αυθόρμητα στην αρχή. Είχα δει τα δυο σπίτια σε μια φωτογραφία  περασμένης δεκαετίας ,μάλλον κάπου στην Αμερική. Στέκονταν εκεί  το ένα απέναντι απ το άλλο , δυο παλαιομοδίτικες εξοχικές κατοικίες , σαν αυτές που ζωγράφιζε ο Χόπερ, μέσα σ’ ένα καταπράσινο τοπίο και μπροστά κάτι κύριοι και κυρίες σχεδόν με τα καλά τους ρούχα ν’ απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα καθισμένοι σε σεζ λονγκ. Οι άνθρωποι αυτοί παραήταν γραφικοί για τα γούστα μου, χαρακτήριζαν όλη τη σύνθεση. Απομόνωσα μ ένα ψαλίδι τα δυο σπίτια απ τους ενοίκους τους, προσπαθώντας  να φανταστώ τι καινούργια ιστορία θα είχαν να μου πουν. Μου αρέσει, έτσι κι αλλιώς,  να εντάσσω στη δουλεία μου κτίρια διαφόρων ειδών , για ανεξήγητους λόγους, ίσως και μόνο για την απόλαυση να τα ζωγραφίζω. Νιώθω κάπως σαν να τα ξαναχτίζω. Στην αρχή μου αρκούσε έτσι όπως τα είχα ζωγραφίσει , μόνα τους , στο κέντρο της σύνθεσης μου. Μετά παρατήρησα πως ενώ ήταν χαρούμενες εξοχικές κατοικίες είχαν παράλληλα και κάτι το μελαγχολικό, έτσι έρημες που ήταν. Πρόσθεσα το δέντρο , τη λίμνη και τις χήνες , αλλά πάλι κάτι έλειπε. Σχεδόν ασυναίσθητα πρόσθεσα τα παιδιά δίπλα στα υπερμεγέθη φυτά. Μια πιο φωτεινή πλευρά της ζωής.  Σκέφτηκα μετά ως αντιστάθμισμα, να προσθέσω αυτή την αλλοπρόσαλλη κουστουμαρισμένη φιγούρα να μισοκρύβεται πίσω απ το  δέντρο, σαν ένα στοιχείο ανεξήγητο και κάπως σκοτεινό που ξεχώριζε μέσα στην όλη ειδυλλιακή εικόνα. Όταν τελείωσε το έργο ,φίλοι παρατήρησαν πως ήταν χωρισμένο σε δυο μέρη, ένα σκοτεινό μοναχικό κι ένα χαρούμενο που σφύζει από ζωή. Ίσως αυτό να είναι τα δυο σπίτια, δυο διαφορετικές ζωές , σ ένα ενιαίο τοπίο.