Τριγυρνούσα το σαββατοκύριακο μες την παρηκμασμένη λουτρόπολη . Κανείς πια δεν ξέρει το ξενοδοχείο «ΡΑΔΙΟΝ» , όλοι πιά αγνοούν το Υδροθεραπευτήριο και τι κρύβεται πίσω από τις παλαιές ταμπέλες ΦΛΟΙΣΒΟΣ και ΓΑΛΗΝΗ. Τη θέση τους πήραν οι καφετέριες όπου σερβίρουν γκαρσόνια με μούσια και τατουάζ στα μπράτσα ,οι φρικτές επιγραφές και τα φτηνιάρικα ξενοδοχεία. Και δεν με πειράζει αυτό , γιατί εγώ, όλα τα προηγούμενα , έτσι κι αλλιώς , δεν τα πρόλαβα. Μόνο στις ταινίες της Φίνος τα βλέπω καμμιά φορά και πάλι πλήττω και αλλάζω κανάλι . Παρατηρώ όμως μια κρυμμένη μελαγχολία , κάτι που ενώνει όλες τις ξεπεσμένες λουτροπόλεις. Σαν να υπάρχει ένας διττός χαρακτήρας σ αυτά τα μέρη : Απ τη μια , η αμηχανία μιας καινούργιας πόλης που υπάρχει όπως – όπως , μόνο για να βολέψει τις νέες φουρνιές ηλικιωμένων κάθε καλοκαίρι, κι απ την άλλη βουβά κτίρια, θεόκλειστα, , κουφάρια ενός πάλαι ποτέ κομψού μοντερνισμού που πνίγονται πένθιμα μέσα σε άγρια πρασινάδα που συνεχίζει ν’ αναπτύσσεται .