“Στο μελλοντικό έτος 1999 μια γυναίκα ακολουθεί τα ίχνη ενός μυστηριώδη τυχοδιώκτη σ’ ένα ταξίδι μέχρι την άκρη του κόσμου”.

Εκείνο το απόγευμα με είχε πάρει κανονικά ο ύπνος. εκεί, στα παλιά καθίσματα του σινεμά Στούντιο. Χειμώνας ήταν του 1991. Ήταν οι αργοί ρυθμοί του Βέντερς; Ήταν η υπνωτιστική ομορφιά της Σολβείγ Ντομαρτέν ; Ήταν ο ήρωας που ενσάρκωνε ο Γουίλιαμ Χάρτ , ένας μπερδεμένος κουλτουριάρης που γυρνούσε όλον τον κόσμο με μια καπαρντίνα ; Τίποτα απ όλα αυτά. Ήμουν απλώς κουρασμένος απ το σχολείο κι απ την έξαψη της εφηβείας. Γι αυτό είχα αποκοιμηθεί.
Ξυπνώντας ,στους τίτλους του τέλους ,εκεί που πέφτουν τα ονόματα, άκουσα να παίζει ένα ωραίο τραγούδι των U2, η ξεσκιστική φωνή του Μπόνο έλεγε:
We ate the food, we drank the wine
Everybody having a good time
Except you
You were talking about the end of the world
Aυτό ήταν! Το Soundtrack της ταινίας , ήταν σαφώς σημαντικότερο απ την ίδια την ταινία (πράγμα καθόλου σπάνιο πια) Για την ακρίβεια, το άκουσμα αυτό με εισήγαγε στον κόσμο μιας άλλης μουσικής, αυτήν της μετα-εφηβείας. Και ήταν πολλοί και εκλεκτοί αυτοί που με πήραν απ το χέρι και με οδήγησαν εκεί: Νick Cave (ακούγεται σαν καουμπόης του Μεσονυκτίου σ’ αυτήν την μπαλάντα Leonard Cohenικής φύσεως), Depeche Mode , Rem, Elvis Costello ( παίζει Kinks!) ,Crime & The City Solution, Patti Smith, Lou Reed κλπ
Και δεν είμαι ο μόνος.
Ξέρω πολλούς φίλους καρδιακούς (αλλά τέτοιαν ώρα μη βαρύνω τους!) , που έπαθαν το ίδιο πράγμα με αυτό το Soundtrack.