Καλοκαίρι με βροχή και ζέστη. Τα νερά στους λάκκους εξατμίζονται πριν καν ολοκληρωθεί η πανοραμίκ κίνηση της κάμερας. Μεγάλα πλάνα ξανά , αληθινή και δήθεν εξωστρέφεια . Το κάδρο ξαναγεμίζει με ανθρώπους και αποκτά μια νέα ισορροπία, αυτή του βιωμένου χώρου , όχι του άλλου , της περιόδου της “καραντίνας” (αμάν πια αυτή η λέξη!) που όλα ήταν άδεια και καθαρά και τακτοποιημένα σαν τα κάδρα του Wes Anderson . Φυσικά δεν λείπουν οι “αντιδραστικοί “, οι υστερικοί του ΤΩΡΑ, που κάνουν πάλι θόρυβο. Αυτοί δεν σταμάτησαν ποτέ. Υπάρχουν όμως κι άλλοι . Μοναχικοί άνθρωποι που κάνουν σχέδια για το καλοκαίρι και στήνουν προτζεκτς για τον επόμενο χειμώνα, για να μην είναι μοναχικοί . Και μέσα σ’ όλα αυτά , ένα σπάνιο κορίτσι , ένας αληθινά καλός άνθρωπος. Μια οικιακή βοηθός που δεν σταμάτησε ποτέ να είναι οικιακή βοηθός . Που μπορεί να μείνει οικιακή βοηθός για όλη της τη ζωή. Δεν κάνει θόρυβο, δεν πανηγυρίζει , δεν γκρινιάζει . Απλώς προσφέρει αγάπη και αφοσίωση, για να ξεχάσει ,κάπως, τη μοναξιά της .