Ξαναβλέποντας τον αγαπημένο μου » Δρόμο » του Μπαλτίς σκέφτομαι τι είναι αυτό που κάνει αυτόν τον πίνακα , που μοιάζει με «‘ωδή στην προοπτική » , τόσο γοητευτικό στα μάτια μου . Είναι τα , οικεία , γαιώδη χρώματα ; Ένα βλέμμα συνηθισμένο στο να παρατηρεί γύρω του την «παλέτα» της Μεσογείου , δεν μπορεί παρά να γοητευτεί . O Balthasar Klossowski de Rola, αν και Γάλλος με μυστήρια Πολωνική καταγωγή , ζωγραφίζει με χρώματα της Ανατολής , που χρυσίζουν. Με έντονη διάθεση διακοσμητικότητας ζωγραφίζει τα κτήρια του. Μάλιστα ένα παράθυρο στο κεντρικό επάνω μέρος του πίνακα μοιάζει με εικόνισμα.

‘Oσο για τις φιγούρες του , δείχνουν σαν να πάτησε κάποιος ξαφνικά το pause , επάνω στην ώρα αιχμής. Την ώρα που εκτυλίσσονταν η καθημερινή ρουτίνα. Μαζί με τα έργα των διαφόρων καλλιτεχνών , αγαπώ και τις «δυσκολίες» τους. Για να είμαι πιο ακριβής : με συγκινούν για τις δυσκολίες τους. Τους κάνουν πιο ανθρώπινους . Οι φιγούρες στο «Δρόμο » είναι δύσκαμπτες , σαν ξύλινες μαριονέτες. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Εάν ήταν πιο βιρτουόζος ο καλλιτέχνης , ίσως το έργο να μην είχε τόσα μυστικά . Περπατάνε σαν υπνωτισμένοι . Δεν είναι ηρεμία αυτό που βλέπουμε , είναι παθητικότητα. Ακόμα και το προκλητικό ζωηρό ζευγάρι εφήβων , σχεδόν παιδιών , στ αριστερά του πίνακα , υπακούει σ ‘ αυτή την προαποφασισμένη παθητικότητα . Σαν να έχει καθορίσει από πριν ο ζωγράφος τη μοίρα των χαρακτήρων που απεικονίζει . Το 1933 , τη χρόνια που φτιάχτηκε ο συγκεκριμένος πίνακας , ο τρόμος ερχόταν ολοταχώς . Φαίνεται αυτό , νομίζω , κι ας μη φωνάζει . Σαν να αντανακλώνται κάπως , σ αυτό το μικρό κομμάτι πόλης, όλα αυτά τα φρικτά που περιμέναν στη γωνία.