“Τους οφείλουμε ένα αίσιο τέλος…
[…] Έχουμε δει τόσες εικόνες από τη διαλυμένη από τον πόλεμο Συρία. Εικόνες αμάχων να χάνο-
νται καθημερινά. Πλαστικές βάρκες να διασχίζουν το Αιγαίο. Εκατοντάδες εθελοντές απ’ όλο τον
κόσμο –το χέρι της αλληλεγγύης. Τα πορτοκαλί σωσίβια στις ακρογιαλιές των νησιών μας –σύμ-
βολα πλέον του επικίνδυνου περάσματος προς την Ευρώπη. Ανθρώπους να διασχίζουν με τα
πόδια χώρες ολόκληρες.
Έχουμε ακούσει, έχουμε δει, έχουμε συγκινηθεί, έχουμε πράξει, έχουμε συνηθίσει. Έχουμε πάρει
απόσταση. […]
Η Αργυρώ Πιπίνη έγραψε μια ιστορία που χωράει πολλές ιστορίες – φαίνεται απλή, ίσως γιατί
παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Ο Αχιλλέας Ραζής της έδωσε τα ζώντα χρώματα και το σχή-
μα που της αρμόζει – αναλλοίωτα και αυτά. Εμείς απλώς τα αναγνωρίζουμε πιο εύκολα γιατί
βλέπουμε σε αυτά το Χαλέπι, τη Λέσβο, την Αθήνα του 2016. […]
Θα μπορέσουμε να δώσουμε σε αυτή την ιστορία, τώρα που τη βλέπουμε από απόσταση, ένα
αίσιο τέλος; Όχι επειδή τη λέμε σε παιδιά, αλλά επειδή το οφείλουμε στα παιδιά.
Τομέας Επικοινωνίας και ενημέρωσης”
Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες, Αντιπροσωπεία στην Ελλάδα