Χονδροειδείς επαύλεις, δημόσιες υπηρεσίες σαν κουτιά, τα κτίρια των τελευταίων σαράντα τόσο χρόνων διεκδικούν με αξιώσεις το πρώτο βραβείο κακογουστιάς. Τα κιτρινισμένα φύλλα πέφτουν απαλά χαρίζοντας μια φθινοπωρινή πατίνα στα προαναφερθέντα. Πέφτουν κι επάνω στα μνημεία.

Στο πάρκο του -άσχημου- μνημείου των Ποντίων, παρέες ηλικιωμένων αντρών παίζουν χαρτιά και επιτραπέζια επάνω σε παγκάκια, πειράζονται σαν παιδιά σε μιαν άγνωστη μου γλώσσα. «Ρωσσοπόντιους» τους αποκαλούν οι άλλοι.

Αρκεί μια προφορά, ένας φροντισμένος κήπος ή ένα μυρωδάτο φαγητό από το διπλανό σπίτι, για να σου υπενθυμίσει ότι κάτω από το μπετόν, κάτω απ’ το ,βιαστικά, βαλμένο ένδυμα του εκσυγχρονισμού, κυλάει , σαν υπόγειο ποτάμι, η παλιά ζωή, οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Τι να θυμηθούμε όμως; Πως μπορούμε να «θυμηθούμε», πράγματα που δεν έχουμε ζήσει;

                                                                                                                                                                  ( “Το Μνημείο” , λάδι σε καμβά, 2010 )