Βάζω την Traviata με την Callas σε βινύλιο και θυμάμαι τον παππού. Με τα ” εν τοιάυτη περιπτώσει ” του και τον ήχο απ το σούρσιμο της παντόφλας του μέχρι το μπάνιο, που μαζί με τον ήχο απ το πι έφτιαχναν μια αργή μουσική: τη μουσική του παππού. Ωστόσο κάτι απογεύματα Κυριακής, όταν πια τον είχαμε μόνιμα στο σπίτι, του έβαζα μια πολυθρόνα απέναντι απ το στέρεο και τον καλούσα κι ερχόταν, μεγαλοπρεπής με μια ρόμπα με λαχούρια , να ξανακούσει την Τraviata . Ο συγκεκριμένος δίσκος -“πλάκα” τον έλεγε τον δίσκο βινυλίου – είχε μόνο τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της όπερας του Verdi, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον παππού απ το να απορροφάται πλήρως, συχνά σιγοτραγουδώντας τις άριες, ξεχνώντας για λίγο το βάρος και τη γκρίνια της ηλικίας. Εγώ τότε τις όπερες τις βαριόμουν ή μου φαίνονταν αστείες, αλλά έκανα χάζι τον παππού που ευχαριστιόταν . Τώρα ακούω όπερα όλο και πιο συχνά, αλλά εκείνος πιά δεν είναι εδώ να σιγοτραγουδήσουμε παρέα.