Προχθές, που λέτε, οδηγούσα στην πευκόφυτη λεωφόρο Διονύσου. Ήταν μια ηλιόλουστη Δευτέρα, είχα σχολάσει ανέλπιστα νωρίς απ τη δουλειά . Στο ραδιόφωνο σ’ έναν, εθνικής εμβέλειας ,έθνικ , σταθμό , ο ραδιοπαραγωγός έπαιζε κάτι ανώδυνα λάτιν και το ζούσε σε τόσο υπερβολικό βαθμό που μιλούσε σαν Ιθπανόθ. Ένιωθα καλά. Τα πράγματα έμπαιναν σε μια τάξη με προοπτική βελτίωσης. Δεν είχα λόγο να μη νιώθω χαρούμενος. Κάθε τόσο έκανα στην άκρη για να περάσουν βιαστικοί ποδηλάτες ή σταματούσα για να διασχίσουν το δρόμο κορίτσια από τις Φιλιππίνες που έσπρωχναν καροτσάκια με μωρά , μου χαμογελούσαν ευγενικά , ανταπέδιδα κι εγώ μ’ ένα χαμόγελο . Γενικά όλα καλά . Κάποια στιγμή πείνασα, άλλωστε είχε μεσημεριάσει, και σταμάτησα σ’ ένα φούρνο κάπου στο Διόνυσο , σε μια στροφή κάπως ερημική κι απόκοσμη. Μπαίνω μέσα.
” Τι νέα ; ” με ρωτάει ο φούρναρης , σαν να με ήξερε χρόνια.
“Καλά” του απαντώ τυπικά.
“Άλλο; H δουλειά πως πάει ;” επέμενε αυτός, σαν να ήθελε να το φτάσει κάπου , να εκμαιεύσει από μένα κάτι .
“Καλά, ξέρω γώ ; αφού έχουμε δουλειά κι υγεία” συνέχισα εγώ.
“Θα πέσει πολύ πείνα φέτος” κατέληξε με βλέμμα σκοτεινό.
Πλήρωσα κι έφυγα απ το μαγαζί κάπως ταραγμένος. Μπήκα στο αμάξι κι έβαλα μπρος. Δεν άνοιξα το ραδιόφωνο , ούτε μουσική , ούτε Ιθπανόθ , ούτε τίποτα. Άρχισε να συννεφιάζει . Φορτηγά μου έκλειναν το δρόμο. Στην Εθνική , μετά από λίγο , έριχνε καρεκλοπόδαρα.
Θέλω να πω άμα θες να τα βάψεις μαύρα το κάνεις και συμπαρασύρεις και τους άλλους. Να αντισταθούμε , πάση θυσία, στη νέα κατήφεια που πάει να απλωθεί και να πνίξει τις πόλεις μας . Πρέπει να το προσέξουμε , είναι μια μάστιγα αυτό. Ένα νέο κύμα απαισιοδοξίας καλύπτει τα πάντα, τις κουβέντες με το φούρναρη ή τον περιπτερά , τα κείμενα , τις τέχνες , τα νέα τραγούδια. Αύριο, το κύμα αυτό, ίσως εκφραστεί με μια νέα συνιστώσα ή ως κόμμα αυτόνομο στο κοινοβούλιο. Και δεν εννοώ ν’ αντισταθούμε , χορεύοντας swing στις ταράτσες των πολυκατοικιών , ανέφελα κι ωραία, με εμπριμέ πουκάμισα και εσπαντρίγιες. Έχει μια αυταρέσκεια αυτό και δεν λύνει το πρόβλημα.
Πρέπει , τώρα πιο πολύ, να μη χάσουμε την ελπίδα, να συνεχίσουμε να οδηγούμε , ακόμα και μέσα στο σκοτάδι και το χαλασμό, και επιτέλους να προχωρήσουμε. Και κυρίως , πάντα με το ραδιόφωνο ανοιχτό.