Ένα τέτοιο μπάσο, σαν του Andy Rourke, μ’ έκανε να φαντασιώνομαι πως το Νέο Ηράκλειο ή η Φιλαδέλφεια ήταν προάστια του Μάντσεστερ, ειδικά όταν είχε συννεφιά και φορούσα γουόκμαν. Και μετά σκεφτόμουν ότι πήγαινα να βρω, την παρέα μου, τους υπόλοιπους Smiths στο στουντιάκι που το είχε ένας μουσάτος παλαιο-ροκάς κάπου στον Κόκκινο Μύλο. Αλλά ο παλαιο-ροκάς ήταν αυστηρός και μας έλεγε “Ρε σοβαρευτείτε δεν είστε στην Αγγλία , δεν είστε οι Smiths! Μάθετε να παίζετε!”. Και μετά βγαίναμε έξω από το στουντιάκι και όλα ήταν πάλι ταπεινά και καθημερινά , όλο βουλκανιζατέρ, προεκλογικές αφίσες και φροντιστήρια αγγλικών. Και η παρέα δεν ήταν οι Smiths , αλλά ο Τάκης, ο Λεγάκης, ο Λουκάς, ο Γιάννης. Ούτε εγώ ο Andy Rourke, φυσικά.