1974. Η καλύτερη του περίοδος είχε μόλις ξεκινήσει. Νεος,γενειοφόρος ,έχοντας ήδη βγάλει το “Mean Streets”, νάτος εδώ ξεκουράζεται ενα μεσημέρι στο καθιστικό των, πρώτης γενιάς ιταλοαμερικάνων, γονιών του, Τσαρλς και Κάθριν. Τα έπιπλα, το καδράκι στον τοίχο, η διακόσμηση, αλλα και τα κεφτεδακια με σάλτσα, τα πλακάκια της κουζίνας, το παχουλό μπρατσάκι της μητέρας με το φουσκωτό μαλλί κομμωτηρίου, η συστολή του πατέρα μπροστά στην κάμερα, όλα μου θυμίζουν αντίστοιχες Κυριακές σε οικεία σπίτια. Θα μπορούσε να είναι στη γιαγιά μου ή σε κάποια θεία , αρχές 80 στην Αθήνα. Γι αυτό και η οικειότητα. Ο Μάρτι ,όχι χωρις κάποια αμφιθυμία , με πλήξη ίσως αλλά και με μια ελαφρά ντροπή στην αρχή, στην πορεία του γεύματος λύνεται κι αφήνεται σε μια ανεπιτήδευτη απόλαυση. Αφήνεται σε αυτές τις πλούσιες διηγήσεις που έρχονται απ το παρελθόν και που στρώνουν το δρόμο για το μέλλον των ταινιών του. Το τότε νέο αμερικάνικο σινεμά, το περίφημο New Hollywood, απ το οποίο σήμερα ακόμα τρεφόμαστε, χρωστάει πολλά σε αυτές τις διηγήσεις μέσα σ’ ένα διαμέρισμα κάποιο Κυριακάτικο μεσημέρι.