΄Αλλοι το έπαθαν διαβάζοντας τον “Φύλακα Στη Σίκαλη” , εγώ πάντως το έπαθα με το “Stand By Me”, την ταινία. Υπάρχει μια φάση στη ζωή σου , που νιώθεις ότι τελειώνει σιγά σιγά η παιδική σου ηλικία κι ετοιμάζεσαι για κάτι που δεν ξέρεις τι είναι , κάτι  άγνωστο, που σου προκαλεί έξαψη και ανασφάλεια. Από τη μία βρίσκεσαι στην γλυκεία θαλπωρή του σπιτιού κι από την άλλη βρίσκεσαι , όλο και πιο κοντά, στην “άγρια χαρά” των φίλων. Σε λίγο ούτε αυτό, όμως θα σε ικανοποιεί. Αυτό το “σε λίγο” όλο και καθυστερεί, κι εσύ μες τις παιδικές σου  συνήθειες το αναβάλλεις, μέχρι που έρχεται ένα γεγονός, ένα βιβλίο ή μια ταινία, που σου δίνει αυτή τη γενναία σπρωξιά προς τα εμπρός. Έτσι ξαφνικά νιώθεις, το επόμενο κιόλας πρωί, σαν να  έχεις μεγαλώσει απότομα, σαν να βρίσκεσαι στην αμέσως επόμενη ηλικία από την παιδική. Το Stand By Me δεν ξέρω αν είναι σπουδαία ταινία, είναι όμως σημαντική για μένα, γιατί μου έδωσε ένα σκαρίφημα για το πως θα μπορούσε να  είναι περίπου η εφηβεία. Έβλεπα τους τέσσερις εκείνους προ-έφηβους να τριγυρνάνε στην αμερικάνικη ύπαιθρο ένα καλοκαίρι του τέλους της δεκαετίας του πενήντα, και ένοιωθα ότι είμαι εγώ και οι φίλοι μου εκεί, κάνοντας κοπάνα  από το αθηναϊκό καλοκαίρι του ευρωμπάσκετ 87, πηγαίνοντας πίσω στο αμερικάνικο καλοκαίρι του 59,με γυρισμένα τα ρεβεράκια του μπλουτζίν μας  , έχοντας αποδεχτεί τη νέα μας ηλικία…