μια επέτειος

2005-2025

20 χρόνια εφημερίες σε προαύλια σχολείων, κάθε πρωί, χειμώνα, καλοκαίρι.  Πριν 20 χρόνια με πρωτοφώναξαν “κύριο Αχιλλέα” και εγώ κοιτούσα πίσω μου να δω ποιόν φωνάζουν: Εμένα ή αυτή τη σκιά που μου μοιάζει; Ακόμα κοιτάζω πίσω μου, καμμιά φορά, παρότι πέρασαν 20 χρόνια.

Είκοσι χρόνια σε Ειδικά Σχολεία. Οι μαθητές αυτοί, που για τους πολλούς είναι αόρατοι, για μένα είναι ο κόσμος όλος. Λερώνουμε μαζί τα χέρια μας με μπογιές, χορεύουμε, γελάμε. Μια μικρή, επίμονη γιορτή μέσα στην καθημερινότητα. Και να σκεφτείς πως βρέθηκα εδώ κατά τύχη. Χωρίς ειδική εκπαίδευση. Ένα πρωί μπήκα σε μια τάξη γεμάτη μάτια. Τι να τους πεις; Άρχισα να αυτοσχεδιάζω, να δοκιμάζω, να κάνω λάθη, να ξαναπροσπαθώ. Διάβασα, ρώτησα, έγινα θεατρίνος, ταχυδακτυλουργός, παλιάτσος. Και προχώρησα.

Μόνο που αυτός ο κόσμος δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά. Μιλούν για τα ειδικά σχολεία με σοβαροφάνεια, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να καταλάβει. Λειτουργούμε λίγο σαν κασκαντέρ, χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Σαν κασκαντέρ, λοιπόν, προσγειώθηκα σε μια τάξη. Και παραμένω εδώ, να ισορροπώ στο κενό.
Από την αρχή, απ’ τα πρώτα χρόνια της Αλεξανδρούπολης, ήθελα να μην διαχωρίζω την πρωινή μου δουλειά  απ’ την υπόλοιπη ζωή μου . Ήδη απ’ το 2005-2006, πάντα ζωγραφίζοντας, προσπαθούσα να καταλάβω που βρίσκομαι. Μέσω της ζωγραφικής διαδικασίας, ότι μου ήταν πρωτόγνωρο ή ανοίκειο, γινόταν μέρος του “κόσμου” μου.
Δύο έργα απ’ αυτή την ενότητα (που ποτέ δεν εξέθεσα, αλλά προτιμούσα να τα έχω στο αρχείο μου) είναι τα:

“ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ ΤΡΑΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ” (βινυλικές ύλες σε χαρτί, 2005) όπου “πρωταγωνιστούν” οι μαθητές μου Γιώργος και Νεκτάριος , απ’ τους πρώτους που είχα.

και “Αργύρης σε κίτρινο φόντο” (βινυλικές ύλες σε χαρτί) της ίδιας περιόδου, με έναν απ’ τους αγαπημένους μου πρώτους μαθητές, τον πάντα χαμογελαστό Αργύρη. Ακόμα ακούω το γέλιο του, θυμάμαι ακόμα το φωτεινό του πρόσωπο που ήταν σαν “Καλημέρα”.

Θα μπορούσα να γράψω ένα καθωσπρέπει βουρκωμένο κειμενάκι  για αυτά τα παιδιά, αλλά δεν θα ήταν αληθινό. Τα παιδιά αυτά είναι χαρούμενα, και σου μεταδίδουν απλόχερα αγάπη άδολη , καθαρή αγάπη, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Θυμάμαι πάντοτε τον Γιώργο, στη Χαλκίδα. Θυμάμαι φυσικά και τον Χρήστο, πολύ αγαπημένο και πλακατζή, που συνδέεται, βέβαια, με αυτή την  θλιβερή ιστορία , αλλά αυτό που μένει τελικά είναι το αμίμητο γέλιο του και ο χορός του. Θυμάμαι και το Βουβό Παιδί . Και είναι τόσοι άλλοι, όλα αυτά τα χρόνια, ο κάθε ένας ξεχωριστός.