“Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις”.

Ο Ρόμπερτ Σμιθ, στα 65 του πια. Τα μαλλιά του σαν παραμελημένο δάσος.

Μελαγχολία και χιούμορ, τα δυο αυτά πάντα μαζί, το στυλ αυτό που δεν ξεθώριασε ποτέ σε συνδυασμό με την περιφρόνηση για τον χρόνο που τόλμησε να τον αγγίξει.

Συνομήλικος με τον Αγγελάκα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, αν σας λέει κάτι αυτό, αλλά και τον Παναγιώτη Γιαννάκη (ναι , αυτή η γενιά , έκλαιγε πολύ!).

Κάποτε τα τραγούδια των Cure ήταν σαν μοναχικές βόλτες κάτω από γκρίζους ουρανούς. Όχι ακριβώς θλιμμένα , υπήρχε μια λύτρωση σε όλο αυτό. Αλλά όλα αυτά ήταν σαν παιδικό σκαρίφημα , αυτό είναι που τα έσωζε απ’ το ναρκισσισμό.

Κοιτάζω τη φωτογραφία του και σκέφτομαι πόσα έχουν αλλάξει – όχι μόνο στη μουσική, αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Σαν να κουβαλάει όχι μόνο τα δικά του χρόνια, αλλά και τα δικά μας.

Η γενιά μας μεγάλωσε με περισσότερη μουσική απ’ ό,τι η ίδια παραδέχεται. Τραγούδια που δεν γράφτηκαν μόνο για να τα ακούμε, αλλά για να τα κουβαλάμε μαζί μας. Όμως το τοπίο άλλαξε. Τα τραγούδια πια δεν γράφονται για εμάς. Είναι προϊόντα ενός συστήματος, συμπιεσμένα, τυποποιημένα. Τα παιδιά δεν ακούνε καθόλου ροκ , ίσως και γενικά μουσική. Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Στις ροκ συναυλίες πάνε πια οι 50 plus (αν πάνε) . Γκριζαρισμένα και φαλακρά κεφάλια κουνιούνται στο ρυθμό. Μπλουζάκια με λογότυπα συγκροτημάτων που οι άκρες των γραμμάτων τους παραμορφώνονται από διάφορους πατσοκοιλιές που τα φοράνε : τηλεπερσόνες και λαϊκοποπ τραγουδιστές.

Κι εγώ πάλι λέω εντάξει : ας καταστραφούν όλα, ας γίνουν στάχτη τα παλιά που παρουσιάζονται ως “καινούργια” , ιδίως αν πρόκειται για θλιβερές αναβιώσεις, για πράγματα δηλαδή που, κατά βάθος, δεν τα χρειαζόμαστε πια, αλλά, από βίτσιο ή από αδυναμία, κάθε τόσο τα ανασύρουμε απ το ντουλάπι. Μπορεί να είναι και το σωστό αυτό. Το υγιές. Αλλά τι θα γίνει; θα παραδοθούμε στους απαίσιους τράπερς ή θα ικανοποιούμαστε ακούγοντας αδιάφορα ανθυπο-υβρίδια μουσικής που θα θυμίζουν κάτι απ’ το παρελθόν;

Ο Ρόμπερτ Σμιθ στα 65 του αδιαφορεί γι’ αυτά που σκέφτομαι. Αδιαφορεί για τις γενιές που διαδέχονται η μια την άλλη. Μιλά βέβαια για τη θνητότητα, για το τέλος που πλησιάζει, δηλώνει πως θα αποσυρθεί σε πέντε χρόνια. Όμως, το νέο album των The Cure, “Songs of a Lost World”( ταμαμ κι ο τίτλος ε;), δεν μοιάζει με αποχαιρετισμό. Δεν είναι το τέλος, αλλά ένα βήμα. Ίσως το τελευταίο, ίσως το πρώτο για κάτι άγνωστο.

η φωτό είναι από εδώ