Σήκωσα το κινητό μου και πήρα αυτή τη φωτογραφία, από μια γέφυρα, αρχές Αυγούστου, την ώρα που βράδιαζε στην Πράγα.
Ένιωθα λίγο σαν πράκτορας σε μυστική αποστολή. Γύρω γύρω ησυχία και ελάχιστοι περαστικοί, κι αυτοί βιαστικοί. Από κάτω ο κεντρικός σταθμός, οι γραμμές, κι ένα τρένο που έφευγε για Βερολίνο, Δρέσδη, Βιέννη, Βουδαπέστη. Ποιος ξέρει; Στα αυτιά μου έφταναν οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα. Η βραδιά ήταν ήσυχη ειδικά σε αυτό το κομμάτι της πόλης· το μόνο που ακουγόταν ερχόταν από εκεί. Οι ήχοι των μεγαφώνων που ανακοίνωναν, εκεί κάτω, τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις, έρχονταν στ’ αυτιά μου αδύναμοι, διακοπτόμενοι και μ’ ένα υποβλητικό echo λόγω της απόστασης και του σημείου όπου βρισκόμουν. Σαν να άκουγες, εντελώς ψευδαισθητικά, ήχους και φωνές από μια παλιότερη Ευρώπη, που πέρασε ανεπιστρεπτί, αυτήν του 20ού αιώνα. Αμέσως μετά έπιασε κεντροευρωπαϊκή ψύχρα.
Η Ευρώπη, ο Κόσμος όλος, σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο. Σαν να πέφτει ένα σκούρο πέπλο που όμως είναι τόσο βαρύ που δεν μπορείς να το αφαιρέσεις πια . Ωστόσο όλοι μας συνεχίζουμε να ζούμε, να πηγαίνουμε ταξίδια, να βρισκόμαστε με φίλους, να ψάχνουμε συνταγές, να πηγαίνουμε στη δουλειά μας, να φτιάχνουμε πράγματα, να αρρωσταίνουμε, να γιατρευόμαστε. Μήπως είναι ένα πείσμα αυτό που στο τέλος θα νικήσει το σκοτάδι ή μήπως, απ’ την άλλη, είναι η παραδοχή μιας ήττας από έναν παντοδύναμο εχθρό και συνεχίζουμε να ζούμε έτσι τυχαία σαν υπνωτισμένοι με την ανοχή του;
Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα είναι θέμα επιλογής το πως θα το δεις. Τι να πούνε αλήθεια κι αυτοί που δεν είναι σε θέση να επιλέξουν.

Από ψηλά, οι ράγες έμοιαζαν μπερδεμένες. Κι όμως, καθεμία οδηγεί κάπου συγκεκριμένα. Σαν να ξέρεις πως όσο κι αν χάνονται όλα στο σκοτάδι, υπάρχει πάντα μια πορεία χαραγμένη.

Μπορεί να λειτουργεί και παρηγορητικά αυτό.

Δεν ξέρω.