Τα σημειωματάρια
Στο κενό που αφήνουν δύο τρεις φράσεις, δίπλα σε σταξίματα, σε σκέψεις ημιτελείς γρήγορα γραμμένες, σε “σκηνικές οδηγίες”, σε cm διαστάσεις μελλοντικών έργων, ακόμα και δίπλα σε άσχετα πράγματα πχ. τηλεφωνικούς αριθμούς, υπολογισμούς για αμοιβές, λεκέδες από το φλυτζάνι του καφέ ή ένα τραγούδι που άκουσες και σου άρεσε, υπάρχει χώρος για ζωγραφικές σημειώσεις. Έχουν τη δική τους αυτόνομη πορεία, μια παράλληλη ζωή. Αυθόρμητες και ενίοτε συγκινητικές. Είναι σαν μια κουζίνα με όλα τα σκεύη εκτεθειμένα και τα υλικά στον πάγκο και το φαγητό να σιγοβράζει. Είναι σαν μια ηχογράφηση της μπάντας που αγαπάς ,με λάθη μεν αλλά, τόσο γόνιμη σε αυτοσχεδιασμούς που είναι κρίμα να χαθεί. Βλέπω τα μπλοκ των Turner, Hopper, Hockney, Τσαρούχη. Ζηλεύω τα σημειωματάρια των ζωγράφων που αγαπώ. Αλλά κι αυτά της εικονογράφου Beatrice Alemagna που είδα στη Μπολόνια. ή κάποια του Manuel Marsol.
Eδώ φαίνεται πιο καθαρά το “νευρικό σύστημα” του δημιουργού.
Πίσω απ’ τις γραμμές τις μισοσβησμένες , πότε αβρές, πότε ακατέργαστες, μπορεί να μαντέψω κάτι λίγο από τις μύχιες σκέψεις τους . Να σημειώσω εδώ πως συχνά οι σκέψεις καλώς παραμένουν μύχιες, δεν είναι ανάγκη να βγαίνουν όλα τα κρυφά στη φόρα (κάτι που ενθαρρύνεται απ’ την ευκολία των social media). Δεν αφορούν κανένα οι προσωπικές ‘ονειρώξεις’ των δήθεν δημιουργών , ούτε η (με το στανιό) “κατάθεση της ψυχούλας” του καθενός (άλλη μάστιγα αυτή). Μας ενδιαφέρει όλο αυτό να καταλήγει σε έργο. Άλλωστε τα ουσιώδη στοιχεία ενός καλλιτέχνη αποτυπώνονται στο δημιούργημα του, τα άλλα είναι φιλολογικότητες και ντεσού . Και οι σελίδες από ένα μπλοκ σχεδίων είναι ο πυρήνας της δημιουργίας. Είναι η μαγιά.
Αυτά εδώ είναι τα δικά μου : προσχέδια με ‘χρηστική’ αξία και σημειώσεις στο περιθώριο των ‘κανονικών’ έργων μου . Τα κάνω σε χρόνο ανύποπτο όχι ως έργα αυτούσια και τελειωμένα αλλά ως βοηθήματα για κάτι που ψάχνω όταν φτιάχνω έναν πίνακα ή μια εικονογράφηση βιβλίου. Συχνά μιλώντας στο τηλέφωνο με τον/ την συγγραφέα του βιβλίου που θα κάνω ή δοκιμάζοντας τα πενάκια μου. Με ξεμπλοκάρουν, μου ανοίγουν δρόμους, δίνουν το σπρώξιμο για να ολοκληρωθεί κάτι. Ύστερα τα κρύβω στο συρτάρι για χρόνια, ίσως να τα ξαναδώ μετά από κάποιο διάστημα και τότε να μου φαίνονται κάπως καλύτερα.
