O Damon Albarn και ο Alex James σε μια βόρεια παραλία. Στα πενήντα κάτι τους, με κάποια κιλάκια παραπάνω και με “σακούλες” κάτω απ’ τα μάτια, που ίσως άφησαν οι καταχρήσεις και η μελαγχολία της ανδρικής κλιμακτηρίου. Έχουν προ πολλού ξεπεράσει τη φάση “όταν διαλύεται το συγκρότημα” , η φωτεινή ταμπέλα που έναν καιρό αναβόσβηνε κι έγραφε brit pop έχει καεί κι εκείνοι, παρ’ όλα αυτά, δείχνουν να το απολαμβάνουν. Οι υπόλοιποι της παρέας ο Graham Coxon και ο Dave Rowntree λείπουν απ’ το κάδρο, είναι στο δρόμο , ήρθαν και τους βρήκαν μετά, ίσως στο λουτρό κρυοθεραπείας.
Πολλά έχουν ειπωθεί για τις επανενώσεις, τις περισσότερες φορές τα κίνητρα είναι πονηρά, άλλες φορές γίνονται για το fun. Εδώ, δεν είμαι σίγουρος για κανένα απ’ τα παραπάνω.

Η αξία αυτού του ντοκιμαντέρ έγκειται στο ότι δείχνει το συγκρότημα όπως είναι τώρα πραγματικά, χωρίς να κρύβει τις “ρωγμές” του: τον κορεσμό, την βαρεμάρα της ηλικίας, τις αμήχανες παύσεις, την απόσταση μεταξύ των μελών (έχουν περάσει τόσα χρόνια κι αυτό είναι πολύ φυσικό ). Δεν έχουμε να κάνουμε με βιονικούς killers που πρέπει να λάμπουν για πάντα και με κάθε κόστος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους που έχουν ψυχρανθεί ή τσακωθεί, οι ζωές τους έχουν πάρει διαφορετικές κατευθύνσεις, γυναίκες, ματαιώσεις, ψυχαναλυτές ήρθαν κι έφυγαν, αλλά χαίρονται που ανταμώνουν γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι με ζεστή ψαρόσουπα (?) και κρασί. Χαίρονται που έχουν αλλάξει, αλλά και που είναι μαζί. Η μουσική αν έρθει μετά, καλώς να έρθει – στην προκειμένη περίπτωση ήρθε και με το παραπάνω.