Στον Λίβανο παλιά όταν η Fayrouz τραγουδούσε, τα πάντα νέκρωναν. Tα ψαλίδια στα κουρεία ακινητοποιούνταν, τα πιλάφια στα μαγειρεία κρύωναν στο πιάτο. Ίσως και κρίσιμες πολιτικές διασκέψεις να πάγωναν για λίγο. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη της. Αυτό σημαίνει εθνική τραγουδίστρια. Εδώ δεν θα μπορούσε στ’ αλήθεια να γίνει αυτό ειδικά στις μέρες μας. Δεν είμαστε Λίβανος. Υποθετικά αν θα μπορούσε κάποια Ελληνίδα τραγουδίστρια να επιτύχει κάτι αντίστοιχο, αυτή θα ήταν η Αλεξίου στην πολύ δυνατή της περίοδο ή η Βιτάλη ξέρω γω .
Ο δίσκος μου γι’ αυτή τη εβδομάδα είναι αυτός. Κάθισα και τον ξανάκουσα στο Spotify χθες βράδυ Μεγάλης Πέμπτης. Είχα τελειώσει ένα ιδιαίτερα απαιτητικό «σαλόνι» για μια εικονογράφηση, είχα βγει στο μπαλκόνι.
Οι νεραντζιές μοσχοβολούσαν , η καμπάνα από την κοντινή εκκλησία χτυπούσε πένθιμα πια και τα τροπάρια απ’ τα χείλη της, στα λεβαντινικά αραβικά, μου ακούγονταν τόσο δικά μου. Τόσο παρηγορητικά. Ένας μυστήριος ήχος που τον χρειάστηκα την κατάλληλη στιγμή; Μια φάση της ημέρας που νιώθεις κάπως ευάλωτος; Ο συνδυασμός όλων αυτών; Οι συγκυρίες; Δεν ξέρω.
