Λόγω γενεθλίων του Paul Simon, ξανακούω το αγαπημένο μου δικό του άλμπουμ .
Είναι απ’ το μακρινό 1986, από μια εποχή που στη μουσική όλα μπερδεύονταν γλυκά: ερμαφρόδιτα νεορομαντικά συγκροτήματα , περμανάντ χεβιμεταλάδες.
Κάπου εκεί μέσα, σ’ αυτό το συνονθύλευμα, υπήρχαν οι μουσικοί της δεκαετίας του ’60 . ‘Ήταν εκεί, σε μιαν άλλη ηλικία, ύστερα από δίσεκτα χρόνια, σχεδόν αναγκαστικού παροπλισμού, λόγω μόδας. Έρχονταν πάλι λόγω μόδας, μέσω ενός κύματος επιστροφών, κυρίως μετά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Κάποιοι, όπως ο Paul Simon κατάφεραν όχι μόνο ν’ απεγκλωβιστούν, αλλά και να δώσουν μια γερή σπρωξιά σε μια μοίρα που τους ψιθύριζε στ’ αυτί: ” είσαι σαράντατόσο, είσαι ένα αστέρι της δεκαετίας του ’60, είσαι πλούσιος, απεξαρτημένος, με μια όμορφη δεύτερη σύζυγο και με δύο παιδιά απ την πρώην, κάθισε κι απόλαυσε το”. Ο Simon δεν αρνήθηκε να γκριζάρει, δεν ήθελε να γίνει άλλο ένα “διατηρητέο” της αμερικάνικης μπαλάντας, κι έτσι απλά έκανε μια νέα αρχή, πέρασε το ποτάμι και κατευθύνθηκε προς το Μέμφις, παρέα με τον εννιάχρονο γιό του και μια καμηλοπάρδαλη που το έσκασε από την Αφρική. Στην Ελλάδα μπορεί να μην είναι τόσο δημοφιλής- μάλλον γιατί η φωνή του δεν

έχει μαγκιά, είναι απαλή και σίγουρα όχι μπάσα- πράγμα μη αποδεκτό από τους εγχώριους νοσταλγούς του ροκ εντ ρολ. Αυτοί χάνουν.