Οι Stones ήταν αρχικά δυο δίσκοι. Τους είχε παραμάσχαλα ο Mick Jagger όταν συναντήθηκε με τον Keith Richards , με τον οποίο μόλις που γνωριζόταν , σ’ εκείνο το σιδηροδρομικό σταθμό . Ήταν το “ Rockin’ at the Hops “ του Chuck Berry και το “ The Best of Muddy Waters “. Αυτά τα δυο βινύλια ήταν το σπρώξιμο που χρειάζονταν για να φύγουν όσο πιο μακριά γίνεται . Να γλυτώσουν απ’ αυτό που τους ήταν ήδη στρωμένο : Φιστικί ταπετσαρία , τσάι , μπισκοτάκια βουτύρου, θείες με φουσκωτό μαλλί κομμωτηρίου και άντρες που μεθάνε στις παμπ απ’ το απόγευμα. Αυτό ήταν η μεταπολεμική κανονικότητα. Μικροί έκαναν ποδήλατο δίπλα στους χορταριασμένους “κρατήρες” που είχε σχηματίσει κάποια βόμβα μόλις μερικά χρόνια πριν . Μια περιοχή ζόφου και απόγνωσης , είχε μετατραπεί για τα παιδιά αυτά σε πεδίο παιχνιδιού και ρίσκου. Ανέβαιναν πρώτα σ’ έναν απότομο λόφο και μετά τον κατέβαιναν ρολάροντας σαν τρελά . Χωρίς φρένο.

Έτσι χωρίς φρένο , όπως έφυγαν απ’ το γενέθλιο τόπο τους προχώρησαν σε όλη τη ζωή τους , ό,τι συνεπάγεται αυτό σε κόστος . Αλλά είχαν ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές , μάλιστα, ο ένας “έσωζε” τον άλλον.

Σαν παντρεμένοι επί δεκαετίες, η σχέση τους πέρασε από χίλια κύματα, υπέστη ρήξεις, εκτοξεύτηκαν ύβρεις και προσβολές , πολλές φορές μάλιστα μέσω κουτσομπολίστικων περιοδικών , άλλαξε μορφή, αλλά τελικά επιβίωσε . Κατά καιρούς , στις δύσκολες εποχές, παίρνω κουράγιο από την ανθεκτικότητα της.

Κατά την πρόσφατη ανοιξιάτικη καραντίνα κυκλοφορήσαν νέο τραγούδι το “Living in a Ghost Town” και έπαιξαν ξανά με τη μέθοδο της τηλεδιάσκεψης το “You Can’t Always Get What You Want”. Αυτό που στα τέλη των Sixties ηχούσε σαν παρότρυνση για ζωή χωρίς φραγμούς , τώρα ακούγεται περισσότερο ως παρηγοριά. Πολύτιμη στις μέρες μας.

Επικοινωνούν για τα πρακτικά μέσω ατζέντηδων . Τα καμαρίνια τους πλέον απέχουν , μίλια μακριά , το ένα απ’ το άλλο. Κάτι όμως, σαν συγκολλητική ουσία κρατάει αυτό το δεσμό . Μου αρέσει να πιστεύω πως είναι αυτοί οι δυο πρώτοι δίσκοι.