Με τη ζωή ήταν πάντοτε συνυφασμένα τα τραγούδια τους .

Έχουν τη φυσικότητα της αναπνοής . Παίρνουν δύναμη από την καθημερινότητα, όχι βέβαια απο την ρουτίνα που σε κάνει να σκύβεις το κεφάλι και τίποτε να μη νιώθεις και να μην καταλαβαίνεις. Εδω έχουμε να κάνουμε με μια καθημερινότητα που αφήνει περιθώριο στο μικρό “θαύμα” , ας πούμε στις μικρές χαρές της εβδομάδας: ένα ξαφνικό φιλάκι, μια βόλτα σ’ έναν αγαπημένο δρόμο, ένα νανούρισμα , ένα σφύριγμα την ώρα που κάνεις ντους ή μια παιδική ζωγραφιά .

Ζωή χαρισάμενη, λοιπόν, κι όχι χαζοχαρούμενη, όπως υποστηρίζουν πολλοί, ακόμα δυστυχώς, Έλληνες ημιμαθείς ακροατές-φίλοι της “καθαρόαιμης ροκ”, για τους Beatles. Στα τραγούδια τους αντιθέτως η χαρά δεν αποκρύπτει το δράμα ,μιάς και εντάσσεται ,κι αυτό

, στο πολύχρωμο καλειδοσκοπικό τους παζλ. Γι αυτό δεν υπάρχει μόνο το Love me do ή το Obladi Oblada, αλλά και το Eleanor Rigby και το σκοτεινό αριστούργημα I want you (She ‘s so heavy).

Και τελευταίο σημαντικό στοιχείο των τραγουδιών αυτών είναι η νεότητα στην πιο στέρεη της μορφή . Όχι ανταρσίες, και αφελείς αποδράσεις απ τον “σκληρό κόσμο”, ούτε ροκ ναρκισισμοί. Οι Beatles ήταν πάντα τέσσερις νεαροί χαριτωμένοι “σοφοί” , και θα είναι στο διηνεκές, μιας και σ αυτό βοηθούν οι διαρκείς, όλο και πιο λεπτομερείς επανεκδόσεις, οι νέες αφορμές για streaming μέσα απ τις πλατφόρμες και οι κυκλοφορίες “νεων”; τραγουδιών που είχαν μείνει, μέχρι πρόσφατα, στο συρτάρι.

Το “Now and Then” μοιάζει γλυκόπικρο, δεν είναι μόνο που βγήκε, σε μια περίοδο που τριγύρω πέφτουν βόμβες και γίνονται τοσα φρικώδη . Ειναι και που υπάρχει απο κάτω αυτό “το τελευταίο τραγούδι των Beatles” που είναι μια μελαγχολική διαπίστωση αν το καλοσκεφτείς , σαν να μας τελειώνει λιγο η “χαρά της ζωής” και η “νεότητα”, βασικά συστατικά της δύναμης τους. Μα υπάρχει όλος αυτός ο πλούτος, θα μου πείτε , που φτάνει και παραφτάνει. Συμφωνώ. Αλλά ποιος στ’ αλήθεια , θέλει να μπει το The End στο πιο ωραίο παραμύθι στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής;