Οι ταινίες του Καουρισμάκι είναι σαν τις πρώτες μέρες κάθε νέας χρονιάς: έχουν την ίδια ησυχία , και τη διαύγεια μιας λεπτής θλίψης που ανακουφίζει απ’ την κούραση της -σχεδόν καταναγκαστικής- χαράς των εορτών. Ο “κόσμος” του είναι φτιαγμένος με τα εντελώς απαραίτητα. Εάν ήταν διήγημα δεν θα είχε καθόλου κοσμητικά επίθετα. Η γειτονιά του δικού του Ελσίνκι, εκεί όπου όλα εκτυλίσσονται , είναι άδεια ,σαν κωμόπολη. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μικρή πόλη της Ελλάδας ,στα βόρεια μεσ’ το καταχείμωνο, με ένα μόνο σούπερ μάρκετ και μια μόνο παμπ. ‘Η θα μπορούσε να είναι εμείς, οι πόλεις μας, τα σπίτια μας, όπως τα ζήσαμε πριν λίγα χρόνια κατά την περίοδο της Καραντίνας. Τότε που η μοναξιά με ,”Μ” κεφαλαίο μάλιστα, αιωρούνταν σιωπηλά πάνω απ’ τα κεφάλια μας , σαν θλιβερό γκρίζο Ζέπελιν. Αλλά εκεί, τότε, μας συντρόφευαν όλες οι νευρώσεις του 21ου αιώνα: η τεχνολογία, τα γκρουπ στο φου μπου, όλη αυτή η μανία να μην μείνεις μόνος , να μην μείνεις απέξω. Εδώ , στα “ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ” την πιο πρόσφατη ταινία του Φινλανδού μαιτρ, τα σόσιαλ , η παρηγοριά των απανταχού μοναχικών, απουσιάζουν τελείως. Το κινητό είναι μόνο για να τηλεφωνάει, ο αριθμός του δίνεται από χέρι σε χέρι σε χαρτάκι-ραβασάκι (όπως παλιά) με σοβαρή πιθανότητα να χαθεί και το ραντεβού, τελικά, να καταλήξει σε μια μεγάλη παρεξήγηση. Οι άνθρωποι χάνονται στην ταινία αυτή, και χάνονται πραγματικά και για βδομάδες. Εκείνη, περιμένοντας ένα τηλεφώνημα του , βάζει το ρετρό fifties ραδιόφωνο για ν’ ακούσει νέα απ’ το πόλεμο στην Ουκρανία, ειδήσεις απ’ τη Μαριούπολη που μας παραπέμπουν στις αρχές του’22 ,κι ας δείχνει το ημερολόγιο στον τοίχο της κουζίνας της κάποια μέρα της Άνοιξης του ’24 ( το προσεχές μέλλον δηλαδή!). Χώρος μινιμαλιστικός απαλλαγμένος απ’ τα περιττά , αλλά και χρόνος-άχρονος. Και τι μένει; Μα ίδιοι οι άνθρωποι φυσικά: ψυχροί φαινομενικά, να ακολουθούν κάθε μέρα την ίδια ρουτίνα, αλλά και τόσο διάφανοι , εντέλει, απ’ την ίδια, τη σκληρή, τη μοναξιά τους.